Χτες 23.09.07 και μετά από πολύωρη συνεδρίαση μεταξύ Πέτρου και Παύλου επετράπει η εφαρμογή διαλειμμάτων μεταξύ των κανονικών δημοσιεύσεων στον Διάδρομο.
Ο τίτλος ενός διαλείματος αποτελείται πάντα από την λέξη διάλειμμα και δίπλα ολογράφως ακολουθεί ο αριθμός του διαλείμματος.
Το χαρακτηριστικό των διαλειμμάτων είναι ότι αναφέρονται σε θέματα της καθημερινότητας (κάτι το οποίο δεν φαίνεται στις υπόλοιπες δημοσιεύσεις λες και ζω σε γυάλα), ο λόγος δεν είναι επιτηδευμένος και γίνεται χρήση λέξεων και φράσεων που μπορεί να είναι χυδαίες και να προκαλούν.
Γι αυτό διαβάζετε με προσοχή και δική σας ευθύνη.
Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2007
Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007
Επιφάνεια
- Φωτογράφος λοιπόν, με τι είδους φωτογραφήσεις ασχολείστε;
- Φωτογραφίζω οτιδήποτε, αρκεί να είναι ωραίο.
- Βιαστική απάντηση, χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω, το ωραίο είναι κάτι πολύ υποκειμενικό κι αφήνει τις περισσότερες ερμηνείες για το αντικείμενο της φωτογράφησης.
- Αντιθέτως, η λέξη ωραίο καλύπτει πλήρως τις δεκάδες σελίδες λεπτομερών περιγραφών που θα μπορούσα να σας πω ως απάντηση, μα τότε θαρρώ από την μία δεν θα σας έμενε τίποτα να θυμάστε από μένα κι από την άλλη θα φαινόμουν φλύαρος και επιδεικτικός. Το ωραίο περιγράφει έναν άνθρωπο, ένα ζώο, ένα αντικείμενο, οτιδήποτε θα κοιτάζατε μία δεύτερη και τρίτη φορά. Αν βέβαια αυτό το κάτι το θέλατε δικό σας, τότε θα σήμαινε πως αποκτά ιδιαίτερη αξία. Και είμαι σίγουρος, πως αν ρωτούσα τότε γιατί το θέλετε θα μου λέγατε απλά… γιατί είναι ωραίο. Και αυτή σας η απάντηση θα ήταν οικονομία χρόνου γιατί το ωραίο δεν μπαίνει σε μία παράγραφο.
- Περίφημα λοιπόν, καταφέρατε να με πείσετε, μα γιατί τέτοια εμμονή στο ωραίο; Κάτι άσχημο δεν μπορεί να είναι ενδιαφέρον; Εξ άλλου το ωραίο δεν είναι κάτι στατικό, ο χρόνος φθείρει και μεταμορφώνει τα πράγματα. Δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία εικόνα.
- Δεν με νοιάζει, χάσατε το θέμα της συζήτησης. Μπερδέψατε την πραγματικότητα με ένα επάγγελμα που σκοπός του είναι να αντιταχθεί σε αυτήν. Με άλλα λόγια καθήκον μου είναι να αποτυπώσω μία κίνηση, μία έκφραση, το απειροελάχιστο του χρόνου (που φθείρει), σε μία εικόνα που προκαλεί συναισθήματα. Αν καταφέρω να το κάνω αυτό τότε λύνω και το παράπονο της παραπάνω διατύπωσής σας. Επιπλέον θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι μία για πάντα. Το ωραίο δεν είναι το εύμορφο, το ωραίο αγκαλιάζει όλες τις μορφές. Ο συνδυασμός των μορφών είναι αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα.
- Είστε απόλυτος στα λόγια σας και δεν αφήνετε περιθώρια παράπλευρων ερμηνειών. Δεν νομίζετε πως πρέπει να αλλάξετε; Αισθάνομαι, παρόλο που σας ξέρω ελάχιστα, πως θα πρέπει να δείτε τα πράγματα πιο ελαστικά.
- Αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε! Μην με μπερδεύετε, σας παρακαλώ…
- Να σας βγάλω μία φωτογραφία;
- Θέλετε να αλλάξουμε ρόλους;
- Ναι.
- Μα με φωτογραφίσατε ήδη.
- Πότε;
- Όταν μπήκα σε αυτό το μπαρ.
- Και μετά;
- Μετά τίποτα, μείνατε στην επιφάνεια και κοιμηθήκατε ήσυχη, όπως κάθε βράδυ.
- Φωτογραφίζω οτιδήποτε, αρκεί να είναι ωραίο.
- Βιαστική απάντηση, χωρίς να θέλω να σας προσβάλλω, το ωραίο είναι κάτι πολύ υποκειμενικό κι αφήνει τις περισσότερες ερμηνείες για το αντικείμενο της φωτογράφησης.
- Αντιθέτως, η λέξη ωραίο καλύπτει πλήρως τις δεκάδες σελίδες λεπτομερών περιγραφών που θα μπορούσα να σας πω ως απάντηση, μα τότε θαρρώ από την μία δεν θα σας έμενε τίποτα να θυμάστε από μένα κι από την άλλη θα φαινόμουν φλύαρος και επιδεικτικός. Το ωραίο περιγράφει έναν άνθρωπο, ένα ζώο, ένα αντικείμενο, οτιδήποτε θα κοιτάζατε μία δεύτερη και τρίτη φορά. Αν βέβαια αυτό το κάτι το θέλατε δικό σας, τότε θα σήμαινε πως αποκτά ιδιαίτερη αξία. Και είμαι σίγουρος, πως αν ρωτούσα τότε γιατί το θέλετε θα μου λέγατε απλά… γιατί είναι ωραίο. Και αυτή σας η απάντηση θα ήταν οικονομία χρόνου γιατί το ωραίο δεν μπαίνει σε μία παράγραφο.
- Περίφημα λοιπόν, καταφέρατε να με πείσετε, μα γιατί τέτοια εμμονή στο ωραίο; Κάτι άσχημο δεν μπορεί να είναι ενδιαφέρον; Εξ άλλου το ωραίο δεν είναι κάτι στατικό, ο χρόνος φθείρει και μεταμορφώνει τα πράγματα. Δεν μπορείς να βασίζεσαι σε μία εικόνα.
- Δεν με νοιάζει, χάσατε το θέμα της συζήτησης. Μπερδέψατε την πραγματικότητα με ένα επάγγελμα που σκοπός του είναι να αντιταχθεί σε αυτήν. Με άλλα λόγια καθήκον μου είναι να αποτυπώσω μία κίνηση, μία έκφραση, το απειροελάχιστο του χρόνου (που φθείρει), σε μία εικόνα που προκαλεί συναισθήματα. Αν καταφέρω να το κάνω αυτό τότε λύνω και το παράπονο της παραπάνω διατύπωσής σας. Επιπλέον θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι μία για πάντα. Το ωραίο δεν είναι το εύμορφο, το ωραίο αγκαλιάζει όλες τις μορφές. Ο συνδυασμός των μορφών είναι αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα.
- Είστε απόλυτος στα λόγια σας και δεν αφήνετε περιθώρια παράπλευρων ερμηνειών. Δεν νομίζετε πως πρέπει να αλλάξετε; Αισθάνομαι, παρόλο που σας ξέρω ελάχιστα, πως θα πρέπει να δείτε τα πράγματα πιο ελαστικά.
- Αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε! Μην με μπερδεύετε, σας παρακαλώ…
- Να σας βγάλω μία φωτογραφία;
- Θέλετε να αλλάξουμε ρόλους;
- Ναι.
- Μα με φωτογραφίσατε ήδη.
- Πότε;
- Όταν μπήκα σε αυτό το μπαρ.
- Και μετά;
- Μετά τίποτα, μείνατε στην επιφάνεια και κοιμηθήκατε ήσυχη, όπως κάθε βράδυ.
Ιστορία εκτός χρόνου
Το καλοκαίρι ξεγυμνώνει τις επιθυμίες, κι όσοι είναι συγκρατημένοι υποφέρουν κάτω από τα λεπτά τους ρούχα. Βλέπω το φως να αποτυπώνει τυχαία σχέδια άλατος επάνω σου, αυτό του αυτοκινήτου στο φανάρι ή της ίδιας της θάλασσας στην χρυσή παραλία.
Δεν μπορώ να αρνηθώ πως σε θέλω, το καλοκαίρι ήρθε κι είναι η εποχή μας. Είναι κρίμα να υποκρίνεσαι στα λινά υφάσματα. Σε περίμενα πίσω από την βάρκα να σε φιλήσω, δεν ήρθες κι εγώ κρύωνα στην αναμονή του πρώτου φιλιού.
Βούτηξα και τολμώ να πω πως αυτοσκοπός ήταν να διακρίνω τα απόκρυφα σημεία σου στο γκρίζο μπλε, κάτω από το δέρμα που έχει ήδη ανατριχιάσει από το κρύο ρεύμα.
Το έκανα κι εσύ γέλασες, το ήξερες από πριν και συνέχισες να κρύβεσαι στα λεπτά ρούχα.
Είναι γεγονός πως τα βυζιά στις παραλίες ήταν 2 φορές όσα τα αιδοία και στο σύνολό τους αμέτρητα σαν σμήνος. Πολύ εύκολα θα χανόμουν σε αυτά, δεν το κάνω από ανάγκη που μένω μαζί σου, διακρίνω μοναδικά ανάμεσα τους τα δικά σου και το μικρό σου κεφάλι.
Αυτό είναι ταλέντο σπάνιο, μην το ξεχνάς.
Δεν μπορώ να αρνηθώ πως σε θέλω, το καλοκαίρι ήρθε κι είναι η εποχή μας. Είναι κρίμα να υποκρίνεσαι στα λινά υφάσματα. Σε περίμενα πίσω από την βάρκα να σε φιλήσω, δεν ήρθες κι εγώ κρύωνα στην αναμονή του πρώτου φιλιού.
Βούτηξα και τολμώ να πω πως αυτοσκοπός ήταν να διακρίνω τα απόκρυφα σημεία σου στο γκρίζο μπλε, κάτω από το δέρμα που έχει ήδη ανατριχιάσει από το κρύο ρεύμα.
Το έκανα κι εσύ γέλασες, το ήξερες από πριν και συνέχισες να κρύβεσαι στα λεπτά ρούχα.
Είναι γεγονός πως τα βυζιά στις παραλίες ήταν 2 φορές όσα τα αιδοία και στο σύνολό τους αμέτρητα σαν σμήνος. Πολύ εύκολα θα χανόμουν σε αυτά, δεν το κάνω από ανάγκη που μένω μαζί σου, διακρίνω μοναδικά ανάμεσα τους τα δικά σου και το μικρό σου κεφάλι.
Αυτό είναι ταλέντο σπάνιο, μην το ξεχνάς.
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007
Μούστος
Πολεμώ με σύμμαχο τις λέξεις τις ίδιες μου τις σκέψεις. Τις σηκώνω από το σβέρκο όταν διασχίζουν τους νευρώνες του μυαλού, άλλες τις πετώ στο πάτωμα κι άλλες τις ξορκίζω στο χαρτί. Κι η μάχη μοιάζει άνιση, απαιτεί κόπο και ιδρώτα, όχι μόνο αυτόν της ζέστης του καλοκαιριού αλλά κι αυτόν που προέρχεται από την προσπάθεια αποτύπωσης από το ίδιο το μυαλό που αρχικά τις δημιούργησε...
Απαιτεί κι απομόνωση, ίσως και κάποιο τσιγάρο κι ας μην καπνίζω.
Οι μέρες με τον ήλιο στην πλάτη μόλις που φαίνονται στον ορίζοντα, μα τα αισθητήριά μου φορτίστηκαν. Ο Σεπτέμβρης καλεί τα σύννεφα. Και τώρα εξορισμένος στο σπίτι κοιτώ την βροχή κι όσους τρέχουν χωρίς ομπρέλλα. Οι κεραυνοί του φθινοπωρινού ουρανού καταλύουν μέσα μου μία αντίδραση τόσο εξώθερμη που τα μάτια κοκκινίζουν. Οι εμπειρίες μου περνούν το πατητήρι της καρδιάς σχεδόν αυτόματα και τα πρώτα αρώματα του δικού μου συναισθηματικού μούστου με γεμίζουν ανείπωτη χαρά (και λύπη), το σώμα μουδιάζει, ζω ξανά, σκύβω, δακρύζω, ακουμπώ το κεφάλι στο θολωμένο τζάμι, το μέτωπο μου δροσίζεται, κλείνω τα μάτια κι ακούω την βροχή.
Απαιτεί κι απομόνωση, ίσως και κάποιο τσιγάρο κι ας μην καπνίζω.
Οι μέρες με τον ήλιο στην πλάτη μόλις που φαίνονται στον ορίζοντα, μα τα αισθητήριά μου φορτίστηκαν. Ο Σεπτέμβρης καλεί τα σύννεφα. Και τώρα εξορισμένος στο σπίτι κοιτώ την βροχή κι όσους τρέχουν χωρίς ομπρέλλα. Οι κεραυνοί του φθινοπωρινού ουρανού καταλύουν μέσα μου μία αντίδραση τόσο εξώθερμη που τα μάτια κοκκινίζουν. Οι εμπειρίες μου περνούν το πατητήρι της καρδιάς σχεδόν αυτόματα και τα πρώτα αρώματα του δικού μου συναισθηματικού μούστου με γεμίζουν ανείπωτη χαρά (και λύπη), το σώμα μουδιάζει, ζω ξανά, σκύβω, δακρύζω, ακουμπώ το κεφάλι στο θολωμένο τζάμι, το μέτωπο μου δροσίζεται, κλείνω τα μάτια κι ακούω την βροχή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)