Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Το δώρο

- Είμαι ο Γιάννης... ψυχοπαθής εδώ και 28 χρόνια. Ταλαιπωριέμαι στα ιδρύματα, όλη μου την ζωή. Μία βοήθεια παρακαλώ.
Οι παραπάνω λέξεις δεν μπορούν να μεταφέρουν την ένταση και το ρυθμό με τον οποίο μιλούσε. Αμέσως γύρισα να τον κοιτάξω, ψηλός, βλέμμα σκοτεινό.
Μετά την σύντομη εισαγωγή του, άρχισε να περπατά γρήγορα το βαγόνι επαναλαμβάνοντας με ακόμα μεγαλύτερη ένταση (σχεδόν φώναζε): Χρόνια Πολλά, Αγάπη, Χρόνια Πολλά, Αγάπη. Και ξανά και ξανά. Κάπου κάπου άλλαζε την ευχή: Χρόνια Πολλά, Αγάπη ρε παιδιά...
Στην επόμενη στάση κατέβηκα, το ίδιο κι εκείνος που περπατούσε ελαφρώς μπροστά μου και διαγώνια.
- Φωτιά, φωτιά, έχεις κανείς φωτιά; ήταν τώρα τα λόγια του, ξανά και ξανά με τον ίδιο ρυθμό, φωτιά ρε παιδιά, έχει κανείς φωτιά;
Τον προσπέρασα κι όταν πια τον είχα πλάτη με ρωτά:
- Φωτιά, έχεις φωτιά;
- Όχι.
- Δεν πειράζει, χρόνια πολλά.
- Χρόνια Πολλά και γυρνάω προς το μέρος του.
- Αγάπη.
- Αγάπη, ξαναλέω.
- Χρόνια Πολλά.
- Χρόνια Πολλά, επαναλαμβάνω και το ευχαριστιέμαι.
- Αγάπη, συνεχίζει.
- Αγάπη ξανά κι εγώ ακόμα πιο φυσικά.
Και πάλι αυτός ο διάλογος, ξανά και ξανά.
Ένας πακιστανός εμφανίζεται και κρατά ντουντούκες, αυτό όφειλε να είναι το δώρο του Γιάννη.
Κι ενώ εγώ σταμάτησα να εύχομαι εκείνος πλέον ακούγεται από μακριά με φωνή μεγενθυμένη να αναστατώνει το ήρεμο κλίμα των χριστουγέννων λέγοντας ξανά και ξανά:
- Χρόνια Πολλά, Αγάπη ρε παιδιά.
Λίγη υπομονή, όταν τελειώσουν οι γιορτές και τα Χρόνια Πολλά πάνε περίπατο θα μείνει μόνο η Αγάπη.