Απόσπασμα

...Το κρύο μας έκλεισε σπίτι, όσοι είστε μόνοι ξαναγνωρίστε τον εαυτό σας, μετρήστε τα κύτταρα που αλλάξατε, τους νευρώνες στις ιδέες που αναθεωρήσατε. Εκείνοι που μοιράζονται το κρεβάτι να ξανακοιταχτούν στα μάτια κι ας γεμίσουν το ντεπόζιτο πετρέλαιο, να δουν ταινία, να μασήσουν λόγια ερωτικά.
Κάποτε πίστευα πως δεν χωρούσαν τα σώματά μας στο κρεβάτι. Τα φουντωτά σου μαλλιά, μου γαργαλούσαν την μύτη, γυρνούσα πλευρά ξανά και ξανά, σιγοψηνόμουν σε σκέψεις μακρινές από το δωμάτιό μας.
Αρρώστησες κι όταν πια ακούμπησα το μέτωπό σου, η επαφή διέστειλε το στήθος μου 10 πόντους. Τώρα χωράς όταν κοιμάσαι στο στέρνο μου, δεν με βαραίνεις, είσαι ελαφριά όσο η μικρή σου μύτη και το πρωί τα ρουθούνια σου αφήνουν πάνω μου 2 ροζ σημάδια, το ένα της επιθυμίας, το άλλο απ το κραγιόν σου που πάλι ξέχασες να αφαιρέσεις...

Υπό την επήρεια

Η ιστορία θέλω να είναι χαρούμενη. Να έχει χρώματα κι αισιοδοξία. Τις νύχτες τα χρώματα σβήνουν μα δεν φταίνε, ούτε ο ήλιος που αποσύρεται τις ώρες τις μικρές. Οι οδηγοί που κορνάρουν πριν ανάψει το φανάρι κι η σταγόνα της βροχής που βραχυκύκλωσε τον ήχο της. Ο δρόμος να γυαλίζει παρακαλώ και λίγο κρύο, να σφίγγω τα χέρια γύρω απ το στήθος και την μέση, να μην κρυώνω, να φορώ δερμάτινα, να κάνω το κομμάτι μου. Η μουσική πνίγεται στα μπαρ, αυτό ακριβώς που θέλω να αποφύγω, τα σώματα κινούνται αστεία όταν τα βλέπεις από έξω μα είναι θέμα καθαρά "οπτικής γωνίας". Βουίζει στα αυτιά μου και τα λιώνει κι ένα ποτό για χαλαρό και συνοδεία όταν ξανά θα αντικρύσω την μορφή της. Κι ελπίζω τότε θεέ, εσένα που θυμάμαι την δύσκολη ώρα, να κάνω το σωστό να την γνωρίσω κι αν το βράδυ την φιλήσω, έξω θα έχει πάλι φως κι εκείνα τα χρώματα τα σέπια θα σβήσουν.