Σάββατο 22 Μαρτίου 2008

Κάτι άλλο

Με σταθερό κέντρο και γνωστή ακτίνα διαγράφουμε τον κύκλο του έρωτά μας. Μα το π, έχει άπειρα ψηφία και θέλει κόπο να πούμε πως φτάσαμε κοντά του, πως θα κάνουμε τέλειο κύκλο; Να σου πω το πρώτο ψηφίο κι εσύ να συνεχίσεις; Θέλεις να κάνουμε κούνιες, μία βόλτα στην παραλία; Γιατί τα πράγματα να είναι δύσκολα; Γιατί τα κάνουμε δύσκολα; Αν σε φιλήσω, θα κερδίσω; Όταν με κοιτάς δεν καταλαβαίνεις;
Μα είναι ο τρόπος που κοιτάω προφανής! Έχω γίνει διαφανής και δεν αντέχω…

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Η τοσοδούλα

- Αν μου δώσεις ένα γλειφιτζούρι θα με κάνεις την πιο χαρούμενη κοπέλα του κόσμου (και κούναγες τα χέρια). Αν μου πάρεις μία από εκείνες τις σακούλες με τα δώρα από το περίπτερο γίνομαι παιδί, χοροπηδώ, ο κόσμος ξαφνικά μικραίνει, σε νοιώθω κοντά μου και κάπως έτσι μας σφίγγει η αγάπη.
Είπες τις παραπάνω λέξεις κι οι κόρες των ματιών μου μεγάλωσαν ενώ είχε ήλιο. Ένας θαυμασμός σφήνωσε μέσα μου, ήθελα να νοιώσω κι εγώ. Δεν ήταν υγιής ο θαυμασμός, έκρυβε ζήλια και λαχτάρα για κάτι ξένο. Για μία ζωή που θα με έσωζε. Αγόραζα σακούλες και γλειφιτζούρια κι όμως τίποτα, μία μαύρη τρύπα κατάπινε την στιγμιαία χαρά μου. Γέλαγες, γελούσες και γελούσες και μόνο η εικόνα σου με έκανε να ακολουθώ. Κι επίσης σταματούσες στην άκρη μίας συζήτησης που για εσένα δεν είχε νόημα λέγοντάς μου: Μέχρι εδώ, είναι ώρα να κοιμηθείς. Και με σκέπαζες με λογική κι ηρεμία.
Προσπάθησα να αντισταθώ στην πραγματικότητα και τα βράδια ευχόμουν να γίνεις μία καρφίτσα, ένα στολίδι, να σε φοράω στο γιακά και να μου λες σαν σε διαγώνισμα τις απαντήσεις στην ζωή: Αν μου δώσεις ένα γλειφιτζούρι με κάνεις τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου! Μα δεν μίκρυνες ποτέ κι ίσως καλύτερα, εξ άλλου πόσο εγωιστής θα μπορούσα να γίνω για να σε φορώ κι εσύ πόσο μικρούλα;
Αφού λοιπόν απέτυχα στο πρώτο σχέδιό μου, συνέχισα ελπίζοντας στα όνειρα μου. Εκεί σε έβλεπα να λες όσα λαχταρούσα και να με προσέχεις. Μα στο όνειρό δεν ήσουν ακριβώς εσύ, μα εκείνη που θα ήθελα να είσαι. Κι έτσι κάθε πρωί η κοπέλα του ονείρου χανόταν κι έμενε μία άδεια θέση στο κρεβάτι μου και μία σκέψη μακρινή στο μυαλό, ένα μούδιασμα, που σιγά σιγά χανόταν πίσω από την καθημερινότητα.