.

Τα παιδιά σχόλασαν, τα δέντρα γέμισαν τα κλαδιά τους με άνθη, το τοπίο φούσκωσε από φως. Ένας γέρος προσπαθεί να περάσει τον δρόμο που καίει. Τρεις νότες παίζουν για ένα τέταρτο κι αναρωτιέμαι: Πάντα θα βρίσκεται ένα μπλε ποδήλατο να διασχίζει την πλατεία. Δύο ερωτευμένοι υπόσχονται αγάπη κι ύστερα απορούν. Τα παιδιά μεγαλώνουν, γίνονται γέροι που προσπαθούν να περάσουν τον δρόμο. Τα δέντρα μένουν ίδια, τα σχολεία ίδια. Οι δρόμοι ίδιοι. Συζητάμε και κρατάμε ο καθένας την άποψή του. Κάποιες φορές τόσο σφικτά που πνιγόμαστε. Χαράζουν οι μέρες τα πρόσωπά μας, κάποιες σκέψεις περνούν σύριζα από την αντίληψή μας και τις σκουπίζουμε στο υποσυνείδητο. Ύστερα βλέπουμε εφιάλτες.
Τρεις νότες παίζουν συνέχεια για άλλο ένα τέταρτο. Ένα τέταρτο αναμονής στην πλατεία με το μπλε ποδήλατο, ένα τέταρτο, δίπλα στο δρόμο, κάτω από το φως. Ένα τέταρτο, το άλλο μου μισό κι ένα κομμάτι χαμένο στα όνειρά μου.