Σαμποτάζ

Θα βραχυκυκλώσουμε την καρδιά με το μυαλό μας, να μπερδευτούν οι υποχρεώσεις με τα ηλιοβασιλέματα. Θα χτίσουμε τον δικό μας κόσμο, μία μικρή γειτονιά με τους ανθρώπους των ονείρων μας. Θα περπατάμε χαμογελαστοί ή και βρίζοντας, σκυθρωποί, αγέλαστοι, με άλλα λόγια όπως αγαπάμε. Θα χτίσουμε μικροκοινωνίες με ασύμβατους όρους, να τρώνε τα όρνεα τα παιδιά και οι νταλίκες να κορνάρουν ανενόχλητες.
Να είμαστε εμείς οι μικροί άρχοντες εκείνου του τόπου, να κουνάμε τα χέρια απειλώντας κι άλλοτε φιλώντας γυμνά κορμιά και χαμηλά. Πάντα χαμηλά και σίγουρα πιο πάνω από την πραγματικότητα που έχει πιάσει πάτο.

Ο μονόλογος του Παλιάτσου

{
Στις χαρακιές του προσώπου μας, που κάποιοι ονομάζουν ρυτίδες, κρύβεται ο εαυτός που δεν μας αντέχει. Ξέρετε, υπάρχουν απόψεις για όλα τα θέματα, αλλά η αγαπημένη έξ αυτών είναι αυτή που μας συμφέρει. Αυτή η άποψη δημιουργεί και μία ρυτίδα στον εμπνευστή της.
}

Κάτω από τα κουρέλια μου κρύβεται ένα μικρό παιδί, γεννήθηκα παιδί και μένω παιδί χωρίς καμιά ρυτίδα. Όχι γιατί είμαι αγνός, όχι γιατί δεν κοιτάζω το συμφέρον μου, αλλά επειδή είμαι ο ήρωας σε αυτή τη μικρή ιστορία. Και σαν ήρωας-παλιάτσος πρέπει να είμαι καθαρός εσωτερικά και βρώμικος εξωτερικά, μόνον έτσι θα κινήσω το ενδιαφέρον σας, μόνον έτσι θα με αγαπήσετε. Και θα με αγαπήσετε επειδή ακριβώς έχετε ρυτίδες και λεφτά και κοιτάτε το συμφέρον σας, ενώ εγώ υπάρχω μόνο μέσα σε αυτό το κείμενο. Δεν χρειάζομαι φαγητό, δεν κοιμάμαι, δεν ξυπνάω. Ζω μέσα σε αυτές τις λέξεις και μιλώ εκ του ασφαλούς.