Φλυαρία

Φώτα αναβοσβήνουν στις πολυκατοικίες. Φώτα που ελέγχονται από ανθρώπινα χέρια. Σβήνουν ή ανάβουν σαν μικρά κελιά στα τσιμεντοθηρία. Ζουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτά; Ζουν, επιβιώνουν, απλά υπάρχουν; Γιατί; Μικρά, στενά φώτα, στενά παράθυρα, μικρές ιστορίες. Καθημερινές ιστορίες. Τίποτα.

Τηλεόραση. Τηλε-όραση στο κενό. Μικρή, καθημερινή μαλακία. Χοντρό κενό. Γεμάτο κενό.
Απουσία.

Απουσιάζω εγώ, εσύ, όλοι. Απουσιάζω εγώ από την ζωή μου, την ζωή σου, εσύ από την ζωή μου και την ζωή σου. Με ακούς;
Κενό.
Ένας διάδρομος να ξαποστάσω κι ένα κενό για να χορτάσω απ' το τίποτα.
Δεν έχω ανάγκη. Κανείς που γράφει δεν έχει ανάγκη. Η γραφή είναι πολυτέλεια για εκείνους που κάθονται.

Βρέχει. Μετρώ τις σταγόνες. Τις ακούω. Δεν τις θέλω όμως πάνω μου. Κάποιος περπατά στο δρόμο. Βρέχεται και λυπάμαι.

Για πολλά πράγματα λυπάμαι κι εκείνα για τα οποία χαίρομαι είναι λίγα. Μικρά, βουλιάζουν στα γκρίζα, την ανισότητα, την ανικανότητα να αντιδράσω. Στην άχρηστη πληροφορία. Την πηχτή μαλακία που εμποδίζει τον διάλογο, την επικοινωνία των αισθημάτων, των συναισθημάτων, της ανθρώπινης πλευράς μου. Είμαι ένα μυαλό σε ξένο σώμα. Ένα μυαλό σε λάθος χώρο και χρόνο. 

Είμαι μυαλό χωρίς ψυχή. Η ψυχή είναι πράγματι πολυτέλεια. Πολύ-τέλεια για να μείνει μαζί μου σε ένα γκρίζο κόσμο. Πολύ-τέλεια για να μείνει στο σώμα ανθρώπων που αναβοσβήνουν φώτα, μεγαλώνουν σε τσιμεντοθηρία και ζουν μέσα από οθόνες.