Ντετικέιτιντ

Δίπλα στο δρόμο κάθεται και περιμένει γελώντας, κοιτώντας στα αυτοκίνητα ανθρώπους, μήπως τον δει. Μάλλον λίγο τρελός, όχι κακός, περιποιημένος και συνεπής με το ραντεβού στο ίδιο σημείο στον ίδιο δρόμο όλη μέρα.

Κανείς δεν ξέρει γιατί δεν ήρθε ποτέ, γιατί το ραντεβού έμεινε μετέωρο, γιατί εκείνος είναι εκεί. Το σίγουρο είναι ότι θα περιμένει μέχρι να πεθάνει. Τουλάχιστον έτσι δείχνει.

Μία μέρα τον ρώτησα. Μου είπε πως θα έρθει, του είχε φανεί φίλος συνεπής και γι αυτό είναι εκεί. Είπε μάλιστα πως τον είχε σαν σημείο αναφοράς προς δύση, κάτι σαν πυξίδα. Πήγαινε δυτικά και τον έβρισκε. Γι αυτό μένει εκεί περιμένοντας, στην δύση για να μην την ξαναχάσει.

Τον καταλαβαίνω, αλλά δεν τον υποστηρίζω. Φεύγω ανατολικά και δεν γυρίζω ποτέ.

Χωριό

Πάνω στον επιτάφιο κεντά μία αράχνη τον ιστό της. Κι αυτός με λίγη σκόνη πατά σε τέσσερα ποδάρια ανορθόδοξα και τέσσερα φανάρια φέρει στραβιά και πολυκαιρισμένα. Και τέσσερα πάλι χερούλια έχει γύρω γύρω να κρατούν οι ανθρώποι ψηλά το ανεξήγητο. Να τον περιφέρουν στο χωριό χέρια ροζιασμένα από το χώμα, την μαγκούρα και το σκοινί. Να λατρέψουν όλοι οι ανθρώποι εκείνο που δεν χωράει ο νους τους, εκείνο που δεν είδαν και τόσο λαχταρούν, αθανασία, και μίαν εξήγηση ακόμα ακόμα γιατί συμβαίνουν τόσα ωραία γύρω τους και εκείνοι μόνο ελάχιστα μπορούν να αντιληφθούν.
Περπατούν οι ανθρώποι στο χωριό και κοιτούν και πριν μιλήσεις σου μιλούν κι ας μην σε ξέρουν, όπως δεν ξέρουν τον γάιδαρο που μιλούσαν πριν, το πουλί που του σφύριξαν, τον άνθρωπο που πέθανε και για τον οποίον έκλαψαν κι έψαλαν λόγια που δεν καταλαβαίνουν αλλά είναι του θεού κι αυτός καταλαβαίνει.