Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Όνειρα

Αλλόκοτα μέρη. Παράξενα. Κανένα δεν μοιάζει με αυτά που έχουμε επισκεφτεί. Εκεί ζουν τα όνειρά μας.
Ξεφεύγουν από το αληθινό, δεν τα χωράει η λογική και οι φυσικοί νόμοι. Είναι η φωνή του υποσυνείδητου, άλλες φορές απαλή σαν νανούρισμα κι άλλες φορές απεγνωσμένο ουρλιαχτό. Είναι άλλοτε ελπίδες που έσβησαν ή ναυάγησαν, σχέδια που δεν ολοκληρώθηκαν και κυρίως επιθυμίες κρυφές κι ανικανοποίητες. Ο έρωτας που δεν εκφράστηκε ή εκείνος που εκφράστηκε αλλά παραπάτησε. Είναι το θέλω μας που δεν ησυχάζει, η ανάγκη να αγαπηθούμε αλλά κυρίως να αγαπήσουμε.
Στα όνειρα δεν υπάρχει χρόνος. Ο χρόνος είναι κολλάζ φωτογραφιών. Το μυαλό πηδάει από την μία στην άλλη και τις εξετάζει με λεπτομέρεια κάνοντας αυτόν που ονειρεύεται να γελά ή να ξυπνά με τρόμο.
Κοπέλες. Με ρούχα μακριά, με μαλλιά μακριά και κρυμμένο πρόσωπο. Δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι πρόσωπα πολλά. Δεν είναι κάποια κοπέλα, είναι μία κοπέλα, οποιαδήποτε ονειρεύεται. Οποιαδήποτε ζει κι επιθυμεί. Κι αυτά τα μέρη έχουν δέντρα και γκρεμούς, θάλασσες γκρι, σέπια ουρανούς. Στα όνειρα κοιμάσαι ή κάθεσαι στην άκρη ενός παραθύρου χωρίς να φοβάσαι το ύψος. Γιατί δεν υπάρχει ύψος. Περιπλανιέσαι σε ερήμους ενώ οι σκέψεις οργιάζουν γύρω σου σαν μαύρα πουλιά. Πολλές φορές ένα δέντρο αρκεί για να ξεκουραστείς στο όνειρό σου κι ένα γυάλινο κρεβάτι μπορεί να σηκώσει όλο το βάρος της ψυχής σου που είναι λευκή σαν νύφη. Μία ομπρέλα μπορεί να σε παρασύρει σε άλλα μέρη, μέρη που δεν είχες φανταστεί. Να κλείσεις την ομπρέλα και να βραχείς μένοντας εκεί ή να σφίξεις την ομπρέλα και αφήσεις τον αέρα να σε πάει στο άγνωστο;