Κυριακή 4 Απριλίου 2021

Άνοιξη

Μεγάλωσα. Μύριζαν νυχτολούλουδα στην οδό Ρίου. Ήμουν πιο μόνος από μόνος μα πιο νέος από νέος. Είχα ελπίδες για σχέσεις όχι μόνο ερωτικές. Για το απρόσμενο. Μόνο που δεν είχα σχέδιο. Δεν είχα στάση ζωής. Για το σχέδιο με συγχωρώ για την στάση ζωής όχι. Γιατί το σχέδιο δεν είναι του ανθρώπου μα η στάση είναι αυτό που θα έπρεπε να τον ορίζει. Έπαιζα έναν ρόλο, κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Και πόνταρα στον χρόνο ή σε κάποιον άλλο να το αλλάξει. Έτσι χαράμισα πολλά όμορφα βράδια. Τώρα είμαι ένας άλλος, αλλά πολλές μέρες νιώθω πως πνίγω μέσα μου ένα παιδί. Πως είναι όλα πολύ σοβαρά για είναι της ζωής αλήθεια, αυτού του κόσμου δηλαδή. Μα αφού οι αισθήσεις μου αποδεικνύουν άκομψα πως είναι ο κόσμος μαύρος κι αφού τον κάναμε έναν μονότονο δρόμο με ανείπωτη απανθρωπιά ψάχνω μια ρωγμή να βγω από αυτόν δίχως οι άλλοι να με πουν τρελό, παράνομο.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2018

Φαντάσματα

Δεν μου λείπει κανένας.
Εξ' άλλου, όλοι έχουμε πολλές «δουλειές».

Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Περίληψη

Στην περίληψη κρατάς την ουσία. Για αυτό οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουν, μιλούν λιγότερο. 
Γίνονται καλύτεροι στις περιλήψεις.

Η' με άλλα λόγια, αποδέχονται πως χάθηκε η ουσία.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Ενήλικος

Το άτομο που του επιτρέπεται να παίζει μόνο με τα παιδιά του.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Μικρό

Σήμερα καθώς πήγαινα μύρισα κίτρινο. Μετά ένοιωσα ροζ και συνήλθα. 

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Ταξίδι

Αυτοί που περπατούν σε αυτόν τον παραλιακό δρόμο και μερικές φορές τολμούν να κατέβουν δίπλα στην θάλασσα, είτε λίγο να βραχούν, είτε να ακουμπήσουν στα αλμυρά βράχια νόμιζα πως ήταν ναυτικοί.

Πως φαντάζονται νέα ταξίδια, την ταραχή να είσαι ζωντανός πάνω σε κάτι ρευστό.
Πως αισθάνονται ξανά το ανακάτεμα των σωθικών καθώς περνούν ένα μεγάλο κύμα.
Πως νοσταλγούν την ναυτία.

Ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω κάποιον από αυτούς αν όντως έτσι είναι.
Μόνο κατεβαίνω κι εγώ μερικές φορές μήπως νοιώσω.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Automata

Μου μιλώ και διαφωνώ με αυτόν που είναι μέσα. Δεν τον δημιούργησα. Υπάρχει με εμένα από όταν υπήρξα εγώ.

Μου μιλώ και διαφωνώ με αυτόν που είναι μέσα. Είμαι αγαθός αλλά εκείνος πονηρός. Εκπαιδεύτηκε από τρίτους πριν καταλάβω το δηλητήριο. Χτισμένος από λάθη αναγκαία για την κοινωνία. Τους νόμους, τους κανόνες και την ηθική. Κλείσαν γύρω μου τα όρια της δράσης. Περιόρισαν το χάος για να επιβιώσω. Να κουνώ τα χέρια στο ρυθμό, να μπορώ να φέρω το φαγητό στο στόμα, να βρίσκω το δρόμο για το σπίτι. Να κοιμάμαι σε κρεβάτι, να φορώ ρούχα για να μην κρυώνω αλλά να ψάξω την μάρκα για να γίνει το δόλωμα ιδανικό. Να ποτιστεί το σώμα με το λάθος, τόσο ώστε το λάθος να γίνει το σωστό και τρόπος ζωής.

Μου μιλώ και διαφωνώ με αυτόν που είναι μέσα αλλά κάνω αταξίες. Μέχρι να βγει εκείνος και να του κάνω τρικλοποδιά! Όταν πέσει, μετά την έκπληξη και το μίσος ελπίζω να αρχίσει να γελάει και να αγκαλιαστούμε, να κάνουμε την κίνηση της ανάγκης, αυτής που συγχωρεί, ελπίζει και δίνει κουράγιο για να συνεχίσουμε μαζί μία νέα διαδρομή εκτός διαδρόμου. Να παίζουμε σε όλα τα ενδεχόμενα αλλά οπωσδήποτε να έχουμε ένα στήθος να πίνουμε ζωή και να πατάμε στον χρόνο.

Οριακά εντός χρόνου κι οριακά εντός ρυθμού.