Άνοιξη

Μεγάλωσα. Μύριζαν νυχτολούλουδα στην οδό Ρίου. Ήμουν πιο μόνος από μόνος μα πιο νέος από νέος. Είχα ελπίδες για σχέσεις όχι μόνο ερωτικές. Για το απρόσμενο. Μόνο που δεν είχα σχέδιο. Δεν είχα στάση ζωής. Για το σχέδιο με συγχωρώ για την στάση ζωής όχι. Γιατί το σχέδιο δεν είναι του ανθρώπου μα η στάση είναι αυτό που θα έπρεπε να τον ορίζει. Έπαιζα έναν ρόλο, κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Και πόνταρα στον χρόνο ή σε κάποιον άλλο να το αλλάξει. Έτσι χαράμισα πολλά όμορφα βράδια. Τώρα είμαι ένας άλλος, αλλά πολλές μέρες νιώθω πως πνίγω μέσα μου ένα παιδί. Πως είναι όλα πολύ σοβαρά για είναι της ζωής αλήθεια, αυτού του κόσμου δηλαδή. Μα αφού οι αισθήσεις μου αποδεικνύουν άκομψα πως είναι ο κόσμος μαύρος κι αφού τον κάναμε έναν μονότονο δρόμο με ανείπωτη απανθρωπιά ψάχνω μια ρωγμή να βγω από αυτόν δίχως οι άλλοι να με πουν τρελό, παράνομο.