Το δώρο

Το σχέδιο σου Κατερίνα,
αυτή η ζωγραφιά,
είναι γραμμές του προσώπου μου
που μου επέτρεψες να δω.

Το σχέδιο σου Κατερίνα,
αυτή η ζωγραφιά,
είναι το στοιχείο που
αν κάποτε γίνω κακός,
τόσο κακός,
ώστε η αστυνομία να με αναζητά,
για εκείνα που έκανα,
ή χειρότερα, για εκείνα που δεν έκανα κι «έπρεπε» να κάνω,
ποτέ δεν θα με βρει.
Εσύ όμως θα με ξέρεις ήδη
κι αυτό μας φτάνει.

Το σχέδιο σου Κατερίνα,
αυτή η ζωγραφιά,
έχει έξι χρόνων γραμμές,
τις απολύτως βασικές,
που ορίζουν εμένα,
ενώ κατοικώ σε εσένα.

Το σχέδιο σου Κατερίνα,
αυτή η ζωγραφιά,
είθε να καεί
ή ακόμα να χαθεί
για να μου χαρίσεις άλλο,
ίδιο κι απαράλλακτο,
ακριβές αντίγραφο
του ίδιου μπαμπά.

Άνοιξη

Μεγάλωσα. Μύριζαν νυχτολούλουδα στην οδό Ρίου. Ήμουν πιο μόνος από μόνος μα πιο νέος από νέος. Είχα ελπίδες για σχέσεις όχι μόνο ερωτικές. Για το απρόσμενο. Μόνο που δεν είχα σχέδιο. Δεν είχα στάση ζωής. Για το σχέδιο με συγχωρώ για την στάση ζωής όχι. Γιατί το σχέδιο δεν είναι του ανθρώπου μα η στάση είναι αυτό που θα έπρεπε να τον ορίζει. Έπαιζα έναν ρόλο, κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Και πόνταρα στον χρόνο ή σε κάποιον άλλο να το αλλάξει. Έτσι χαράμισα πολλά όμορφα βράδια. Τώρα είμαι ένας άλλος, αλλά πολλές μέρες νιώθω πως πνίγω μέσα μου ένα παιδί. Πως είναι όλα πολύ σοβαρά για είναι της ζωής αλήθεια, αυτού του κόσμου δηλαδή. Μα αφού οι αισθήσεις μου αποδεικνύουν άκομψα πως είναι ο κόσμος μαύρος κι αφού τον κάναμε έναν μονότονο δρόμο με ανείπωτη απανθρωπιά ψάχνω μια ρωγμή να βγω από αυτόν δίχως οι άλλοι να με πουν τρελό, παράνομο.

Φαντάσματα

Δεν μου λείπει κανένας.
Εξ' άλλου, όλοι έχουμε πολλές «δουλειές».

Περίληψη

Στην περίληψη κρατάς την ουσία. Για αυτό οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουν, μιλούν λιγότερο. 

Γίνονται καλύτεροι στις περιλήψεις.

Η' με άλλα λόγια, αποδέχονται πως χάθηκε η ουσία.

Ενήλικος

Το άτομο που του επιτρέπεται να παίζει μόνο με τα παιδιά του.

Μικρό

Σήμερα καθώς πήγαινα μύρισα κίτρινο. Μετά ένοιωσα ροζ και συνήλθα. 

Ταξίδι

Αυτοί που περπατούν σε αυτόν τον παραλιακό δρόμο και μερικές φορές τολμούν να κατέβουν δίπλα στην θάλασσα, είτε λίγο να βραχούν, είτε να ακουμπήσουν στα αλμυρά βράχια νόμιζα πως ήταν ναυτικοί.

Πως φαντάζονται νέα ταξίδια, την ταραχή να είσαι ζωντανός πάνω σε κάτι ρευστό.
Πως αισθάνονται ξανά το ανακάτεμα των σωθικών καθώς περνούν ένα μεγάλο κύμα.
Πως νοσταλγούν την ναυτία.

Ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω κάποιον από αυτούς αν όντως έτσι είναι.
Μόνο κατεβαίνω κι εγώ μερικές φορές μήπως νοιώσω.