Με καλύπτουν τρεις σειρές παχιά γκρίζα σύννεφα, μα η ζέστη με πνίγει σε αυτό το αλλόκοτο ανοιξιάτικο τοπίο. Καθισμένος σε κυριακάτικο παγκάκι, λιώνω τα λεπτά στο παγωτό που κρατώ και μετρώ τα δευτερόλεπτα κοιτώντας στον ουρανό, το γκρίζο και πάλι γκρίζο. Καμία τρύπα διαφυγής προς το φως κι αρχίζω να υπολογίζω την δύναμη της θέλησής που χρειάζεται ώστε μία σκέψη μου να διαπεράσει τα σύννεφα και να βγει στο φως που περιμένει από πάνω. Μία σταγόνα βροχής με πετυχαίνει ανάμεσα στα μάτια κι αμέσως ανακαλεί τα σχέδιά μου.
Περίεργος καιρός, πολύ περίεργος κι όμως θυμάμαι καλά πως οι ανοιξιάτικες μέρες μοίραζαν φως στις νύχτες δωρεάν. Για τις καλοκαιρινές νύχτες δεν το συζητώ, εκείνες αφήναν πάντα ένα φως αναμμένο...
Αυτό το φως ήταν ίδιο με τις αντανακλάσεις από το σκουλαρίκι της, γυρνώντας αδέξια πολλές φορές το κεφάλι, εκείνο καθρέπτιζε τις επιθυμίες μου και σε κάθε του λάμψη, μου θύμιζε να φωτογραφίζω και να αποθηκεύω στιγμές για τις μέρες που θα ‘ρθουν.
Δευτέρα 28 Μαΐου 2007
Φως
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
γεια σου φιλαράκο!
είσαι ο Πέτρος
που έχει την πέτρα
προσκέφαλό του και προσευχή;
αφιερωμένο:
σκουλαρηκάκι στο αυτί,
που όλο ανταύγειες βγάζει,
εμάς ,που είμαστε σκοτεινοί,
γελάει και μας χλευάζει.
Το αν θα καταφέρει να βγει η σκέψη από πάνω ή αν θα περάσει μια αχτίδα κάτω μικρή σημασία έχει.. Σημασία έχει να σβήσουμε επιτέλους το φως γιατί μόνο στο σκοτάδι μπορούμε να την δούμε όταν περνάει. Έχουμε τυφλωθεί από τα πολλά έντονα φώτα, παλιά ή απλά άπιαστα και χάνουμε τις αχτίδες που μας κατακλύζουν
giagalaxidiake,
Δεν είμαι εκείνος ο Πέτρος, ομολογώ πως αγνοούσα το τραγούδι, αλλά τελικά είμαστε τόσοι πολλοί που σίγουρα κάποιος μας έχει προλάβει στις σκέψεις και τους προβληματισμούς κι εμείς βρισκόμαστε να αλλάζουμε τις διατυπώσεις.
Το ποίημα σωστό.
p.,
Χαίρομαι που σχολιάζεις συχνά, ανάμεσα στα φώτα τα παλαιά αναζητώ και τα νέα, τα βλέπω να περνούν δίπλα μου κι ελπίζω μία απ τις αχτίδες να γίνει δική μου.
Δημοσίευση σχολίου