Υπό την επήρεια

Η ιστορία θέλω να είναι χαρούμενη. Να έχει χρώματα κι αισιοδοξία. Τις νύχτες τα χρώματα σβήνουν μα δεν φταίνε, ούτε ο ήλιος που αποσύρεται τις ώρες τις μικρές. Οι οδηγοί που κορνάρουν πριν ανάψει το φανάρι κι η σταγόνα της βροχής που βραχυκύκλωσε τον ήχο της. Ο δρόμος να γυαλίζει παρακαλώ και λίγο κρύο, να σφίγγω τα χέρια γύρω απ το στήθος και την μέση, να μην κρυώνω, να φορώ δερμάτινα, να κάνω το κομμάτι μου. Η μουσική πνίγεται στα μπαρ, αυτό ακριβώς που θέλω να αποφύγω, τα σώματα κινούνται αστεία όταν τα βλέπεις από έξω μα είναι θέμα καθαρά "οπτικής γωνίας". Βουίζει στα αυτιά μου και τα λιώνει κι ένα ποτό για χαλαρό και συνοδεία όταν ξανά θα αντικρύσω την μορφή της. Κι ελπίζω τότε θεέ, εσένα που θυμάμαι την δύσκολη ώρα, να κάνω το σωστό να την γνωρίσω κι αν το βράδυ την φιλήσω, έξω θα έχει πάλι φως κι εκείνα τα χρώματα τα σέπια θα σβήσουν.