Όταν σε κοιτώ, τα όνειρά μου μπαίνουν στο μετρό. Τρέχουν στις σκάλες να προλάβουν τους συρμούς που είναι πάντα στο σταθμό. Στοιβάζονται το ένα πάνω στ’ άλλο, αγχώνονται
και ταξιδεύουν
και ταξιδεύουν
υπόγειες διαδρομές. Χαϊδεύουν τα μαλλιά των επιβατών, αγνοούν τις βαριές μυρωδιές τους, τους σφίγγουν το χέρι, δίνουν φιλιά και μία υπόσχεση: πως την άλλη μέρα θα ανέβουν τις σκάλες προς την επιφάνεια. Μα όλο αθετούν τις υποσχέσεις και μπαίνουν στο
συρμό.
Ακούγεται το σφύριγμα,
το σύρσιμο απ τα φρένα
κι όταν φτάνουν στο σταθμό,
υπάρχει πάντα ένα κενό,
προσοχή στο κενό,
μεταξύ εσένα,
κι εμένα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
μεταξύ εσού και εμού. όχι εσένανε κι εμένανε.
Το είχα σκεφτεί να το γράψω έτσι αλλά τελικά επέλεξα την δημοτική, που δεν είναι τόσο εύηχη είναι η αλήθεια. Κι εμένανε κι εσένανε και τον καθένανε.
Δημοσίευση σχολίου