Μούστος

Πολεμώ με σύμμαχο τις λέξεις τις ίδιες μου τις σκέψεις. Τις σηκώνω από το σβέρκο όταν διασχίζουν τους νευρώνες του μυαλού, άλλες τις πετώ στο πάτωμα κι άλλες τις ξορκίζω στο χαρτί. Κι η μάχη μοιάζει άνιση, απαιτεί κόπο και ιδρώτα, όχι μόνο αυτόν της ζέστης του καλοκαιριού αλλά κι αυτόν που προέρχεται από την προσπάθεια αποτύπωσης από το ίδιο το μυαλό που αρχικά τις δημιούργησε...

Απαιτεί κι απομόνωση, ίσως και κάποιο τσιγάρο κι ας μην καπνίζω.

Οι μέρες με τον ήλιο στην πλάτη μόλις που φαίνονται στον ορίζοντα, μα τα αισθητήριά μου φορτίστηκαν. Ο Σεπτέμβρης καλεί τα σύννεφα. Και τώρα εξορισμένος στο σπίτι κοιτώ την βροχή κι όσους τρέχουν χωρίς ομπρέλλα. Οι κεραυνοί του φθινοπωρινού ουρανού καταλύουν μέσα μου μία αντίδραση τόσο εξώθερμη που τα μάτια κοκκινίζουν. Οι εμπειρίες μου περνούν το πατητήρι της καρδιάς σχεδόν αυτόματα και τα πρώτα αρώματα του δικού μου συναισθηματικού μούστου με γεμίζουν ανείπωτη χαρά (και λύπη), το σώμα μουδιάζει, ζω ξανά, σκύβω, δακρύζω, ακουμπώ το κεφάλι στο θολωμένο τζάμι, το μέτωπο μου δροσίζεται, κλείνω τα μάτια κι ακούω την βροχή.