Στιγμή στο Βερολίνο

Graffiti

Περιεργάζομαι μία στρογγυλή κονκάρδα. Την περνώ από το ένα δάκτυλο στο άλλο περιστρέφοντάς την. Κι όταν σταματώ, γλιστράω αργά τον αντίχειρα μου στην λεία επιφάνειά της. Ανιχνεύω κάθε ανωμαλία στην κατασκευή και φτάνω μέχρι τις άκρες, εκεί που το πλαστικό επικάλυμμα ζαρώνει για να αγκαλιάσει το σιδερένιο της σώμα. Στο πίσω μέρος απουσιάζει η πολυτέλεια της πρόσοψης. Τα δάχτυλά γδέρνουν την τραχιά επιφάνεια και σκοντάφτουν στην παραμάνα που αναζητά αντικείμενο για πρόσδεση. Κι όλα αυτά δια της αφής, γιατί αφού την κοίταξα, την διάβασα και σκέφτηκα, δεν κατάλαβα τη σημασία της κύριας λέξης αυτού του δώρου.

Κι ύστερα επιστράτευσα τις μεγάλες δυνάμεις. Με μάτια πάντα κλειστά, ταξίδεψα όλο τον δρόμο πίσω στον αποστολέα αλλά πρώτα με διάλλειμα στον μεταφορέα. Ένα απόγευμα το δικό μου αυτοκίνητο την μετέφερε εν αγνοία μου μέσα σε βαλίτσα και περιγραφές από χώρα μακρινή, κτίσματα και πολλές φωτογραφίες. Ένα αεροπλάνο προσγειώνεται με την κονκάρδα στην ίδια βαλίτσα. Κι ύστερα πετά χιλιάδες χιλιόμετρα μέχρι ένα σπίτι και μια κουρτίνα που ποτέ δεν έχω δει. Εκεί ήταν. Καρφωμένη.

Έπειτα ένας διάλογος τις πρώτες πρωινές ώρες, κουρασμένα σώματα, ουσίες ναρκωτικές και μία ιδέα για δώρο. Αυτό είναι. Η κονκάρδα αφαιρείται απ την κουρτίνα και δωρίζεται σε μένα. Αγνοώντας την ύπαρξη της μέχρι σήμερα, αυτή η κονκάρδα φτάνει στα δάκτυλα μου. Κι είναι όλα αυτά τόσο παράξενα… Το χρώμα της κουρτίνας, το αεροπλάνο, οι δρόμοι γύρω από το σπίτι, η έξοδος εκείνο το βράδυ, τα πρόσωπα, οι διάλογοι, υπήρξαν και υπάρχουν, μα όχι όπως τα φαντάστηκα στο δικό μου ταξίδι. Το μόνο πραγματικό, αυτό που κρατώ στην γροθιά μου, ο καταλύτης όλων, ήταν ένα δώρο ασήμαντης αξίας. Μία κονκάρδα. Κι αυτό που έκανα δεν ήταν έγκλημα, ούτε υπερβολή.

Ήταν ένα graffiti στον διάδρομό μου, αποκλειστικά δικής μου έμπνευσης και τεχνοτροπίας. Ομορφαίνει το δικό μου τοίχο κι έχει ημερομηνία κάπου στο Πάσχα.

Το τηλέφωνο μου χτυπά. Η άγνωστη λέξη σημαίνει: «το ίδιο». Κι η χαρά μου πλέον είναι διπλή. Μία για το graffiti και μία για την πραγματική σημασία του δώρου που κρατώ στο χέρι.

Παίζοντας

Μεγάλος πιανίστας, δάχτυλα λεπτά αλλά μυώδη, με έκταση και βλέμμα τρελό. Διάλεγε έργα δύσκολα για να ξεχωρίζει (- επιταγή των καιρών). Παπιγιόν και φως στην μεγάλη παράσταση. Στάση όρθια, ομιλία απαγορευμένη. Κοίταζε κοσμήματα λαμπερά στο κοινό και μετά στροφή, βήματα τρία και κάθισμα μπροστά στο μέσο έκφρασης. Από πίσω σκίσιμο στο φράγκο, λάδι στο μαλλί και χτένισμα ασταθές, επιρρεπές στο πρώτο πάθος της μελωδίας. Έπαιζε στους πλουσιότερους μελωδίες πλούσιες, τα λεφτά για τα λεφτά. Φυσικά άνθρωπος μονοδιάστατος, χαμένος σε παρτιτούρες και παλλόμενες χορδές. Μα τις τρίλιες τις έπαιζε εκτός χρόνου. Το μοναδικό του ελάττωμα. Έκρυβαν (κάποτε τόλμησε να πει) τις κρυφές μας επιθυμίες. Ανωμαλίες, πράγματα που ξεφεύγουν από το φυσιολογικό. Τις συναντάς σπάνια και προσπερνάς γρήγορα για να ακούσεις πριν επιθυμήσεις. Αυτός ήταν κι ο λόγος που έκλεινε τα μάτια. Φοβόταν μην χυθούν μέσα από το καπάκι του δεκάμετρου πιάνου και τον φιλήσουν στο στόμα. Τον πίεσα να μου πει, δεν τα κατάφερα. Ο καφές που ήπια στέγνωσε πικρός στη γλώσσα. Η συναυλία τελείωνε κι ο ίδιος τώρα πάλι όρθιος έσκυβε για το χειροκρότημα. Ιδρωμένος, μες στα λάδια απτό μαλλί, ένας αόρατος παπάς τον βάφτιζε στο μεγάλο φινάλε. Τον παράτησα, κι άρχισα να παίζω μόνος μου στο σπίτι ώρες ακατάλληλες, αντίδραση στην δική του υποταγή. Να τα ευρήματα…

Νότα παρεστιγμένη, στιγμή που σκόνταψε. Νότα απλή, ο αφανής ήρωας της μελωδίας. Παύση, το παιδί κοιμάται. Νότα – παύση – νότα, ξέχασα τι ήθελα, συγγνώμη. Νότα με κορόνα, άκου τις χορδές να σβήνουν - μείνε για πάντα. Παύση με κορόνα, αγενής επιστροφή στην πραγματικότητα.

Τρίλια, άγνωστο συνονθύλευμα.

Θέματα προσωπικά

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Εικόνα της ψυχής μου προς τα έξω, ή σάρκα πάνω σε οστά; Στα δεξιά ένα σπυράκι, κέντρο ψηλά μία άσπρη τρίχα, κάτω απ το μάτι μία ρυτίδα και τα έργα επί προσώπου συνεχίζονται… Ο χρόνος χτίζει πάνω μου τα σημάδια της ζωής. Φοβερός οικουμενικός τεχνίτης. Ο αθάνατος δημοκράτης της ζωής. Καμία διάκριση, ισότητα στην φθορά. Εγγυημένο αποτέλεσμα.

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη κι ένας γιατρός με άσπρη ρόμπα περιθάλπει πρόσωπα τραγικά. Θέλουν, λένε, μία δεύτερη ζωή. Και δωροδοκούν τον χρόνο όσο-όσο. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάποιες αντιδράσεις χημικές δεν αντιστρέφονται, οξύ και βάση, άλας και νερό, μα όχι το αντίθετο. Μόνο μπαλώματα σε γερασμένα δέρματα.

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη κι αρχίζω να ζηλεύω. Ζηλεύω εμένα χτες, εμένα προχτές, εμένα την στιγμή που αντίκρισα αυτόν τον κόσμο. Κι είναι τόσο το μίσος που ο καθρέπτης σπάει και η μορφή μου χάνεται μες στα κομμάτια του. Δεν κοιτώ πουθενά πλέον, μία αλάνα απλώνεται μπροστά μου κι αφού διαλέξω μία πορεία (ποιος θα μπορούσε να πάει παντού εξ άλλου;) σηκώνω τοίχους. Στον διάδρομο που χτίζω είναι άνοιξη. Το πρωί μυρίζουν λεμονιές, το βράδυ νυχτολούλουδα κι αν με πιάνει αλλεργία καμιά φορά το χαίρομαι, γιατί όταν φταρνίζομαι σπάω καθρέπτες και τραντάζομαι τόσο, όσο χρειάζεται για να νοιώσω πως είμαι ακόμα ζωντανός.

Διαδρόμων συνέχεια...

Κάθε διάδρομος κι ένας άνθρωπος, κάθε άνθρωπος και μία πορεία και κάπου στην γωνία, διάδρομοι αδειανοί από εκείνους που περάσανε και φύγαν. Κι όλες αυτές οι διαδρομές, από το δευτερόλεπτο ζωής που μόλις πέρασε και πίσω, διαγραμμένες απ τον χρόνο που κινείται σε ευθεία. Από ψηλά οι διαδρομές μας, μοιάζουν μουντζούρες σβησμένες από χοντρό μαύρο μαρκαδόρο (τον χρόνο).
Οι άνθρωποι σκαλίζουν τρύπες στους τοίχους των διαδρόμων. Μία συνήθεια σπάνια αλλά αληθινή. Και μένουν οι διάδρομοι πυροβολημένοι από την επιθυμία. Πίσω από τους τοίχους που έχτισαν με κόπο αναζητούν με το δικό τους μάτι, όπως τα παιδιά κρυμμένα στην ντουλάπα, άλλα μάτια, υγρά, που κοιτούν με αγωνία για κάτι ζεστό. Είναι τα σώματα και οι ψυχές τους που ζεσταίνουν τους τοίχους των διαδρόμων… Και πλάτη-πλάτη πολλές φορές ακουμπισμένοι άνθρωποι σε γειτονικούς διαδρόμους, νοιώθουν μία ζέστη διαφορετική από αυτήν της ηλεκτρικής σόμπας, της θερμάστρας των 100 ευρώ. Είναι το ανθρώπινο σώμα του διπλανού διαδρόμου.
Άλλοι θαρραλέοι χτίζουν διαδρόμους μόνο για την επαφή, δίνοντάς τους σημασία περισσότερη από αυτή μίας τυχαίας συνάντησης που έγινε και έμεινε απλά. Χτίζουν διαδρόμους αντικριστούς, εξ ορισμού για την προσέγγιση. Και το προσπαθούν μέχρι τέλους ώστε τα σώματά τους να ακουμπήσουν, κι ίσως τότε κλαίνε λίγο γιατί ανακουφίζονται που τόσα χρόνια ήταν μόνοι, γιατί το τούβλο είναι κρύο το χειμώνα κι εμείς είμαστε άνθρωποι. Και τότε μπερδεμένοι, όταν κοιτούν τον άλλο στα μάτια φοβούνται και μένουν σιωπηλοί. Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω τι, μα καπνίζοντας τσιγάρα χτίζουν ξανά τοίχους, ίσως είναι το συναίσθημα μεγαλύτερο από τις αντοχές μας. Ίσως πάλι απλά, είμαστε δειλοί…

Μανιφέστο

Λοιπόν ( αυτή η λέξη πάντα μου δημιουργεί έντονο ενδιαφέρον, εστιάζω την προσοχή μου και περιμένω να ακούσω κάτι μεγάλο, αν όμως θέλω να είμαι ακριβής υπάρχουν και λοιπόν που καίνε και τρομάζουν, τα περίφημα λοιπόν του καθηγητή της πρώτης πρωινής ώρας στο σχολείο που οδηγούν στο ωριαίο τεστ, τα περίφημα συμπερασματικά λοιπόν των διαλόγων πριν τους χωρισμούς και τα λοιπόν που λείπουν από την ζωή μας γιατί ποτέ δεν φτάσαμε σε ουσιώδη συμπεράσματα. Κάπου εκεί λες: Ε λοιπόν, άντε και γαμήσου. Και το ρίχνεις στο σεξ. Προσοχή! Όχι στον έρωτα, ο έρωτας κρύβει τα λοιπόν των χωρισμών και σας προτείνω να τα αποφύγετε όσοι είστε ευαίσθητοι σαν κι εσάς. Το σεξ είναι ασφαλές και η επανάληψή του διασφαλίζεται με σώμα κατά πλειοψηφία (????) του αντίθετου φύλου και χρήση latex καπότας. Ελπίζω αυτή να ήταν η πρώτη και τελευταία παρένθεση τέτοιου μεγέθους που θα χρησιμοποιήσω. ) θέλω να ξηγηθώ.

Διάδρομος, στενό πέρασμα που ορίζεται μεταξύ πολύ ψηλών τοίχων ασκέπαστων ή όσο χαμηλών θέλετε με σκέπασμα. Αν τον προτιμάτε με σκέπασμα μην τον χαμηλώσετε πολύ για να χωράτε κι αν είστε χοντροί φροντίστε ανάλογα το λίπος σας. Περί του ορισμού του διαδρόμου έχω να προσθέσω πως στην περίπτωση της ασκέπαστης έκδοσης οι τοίχοι είναι πανύψηλοι για να μην μπορούν έξυπνοι μαλάκες να τους πηδάνε χωρίς να περνάνε τις δυσκολίες της διαδρομής οι οποίες ορίζονται από την βρώμα των διαδρόμων, το μήκος τους, τους θορύβους που ακούγονται και το αν οδηγούν τελικά κάπου.

Ενώστε τους διαδρόμους σας όπως θέλετε. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός σε αυτό. Το αποτέλεσμα είναι μία διαδρομή κι αυτό είναι το blog μου.

Καλώς ήρθατε.