Θέματα προσωπικά

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη. Εικόνα της ψυχής μου προς τα έξω, ή σάρκα πάνω σε οστά; Στα δεξιά ένα σπυράκι, κέντρο ψηλά μία άσπρη τρίχα, κάτω απ το μάτι μία ρυτίδα και τα έργα επί προσώπου συνεχίζονται… Ο χρόνος χτίζει πάνω μου τα σημάδια της ζωής. Φοβερός οικουμενικός τεχνίτης. Ο αθάνατος δημοκράτης της ζωής. Καμία διάκριση, ισότητα στην φθορά. Εγγυημένο αποτέλεσμα.

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη κι ένας γιατρός με άσπρη ρόμπα περιθάλπει πρόσωπα τραγικά. Θέλουν, λένε, μία δεύτερη ζωή. Και δωροδοκούν τον χρόνο όσο-όσο. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Κάποιες αντιδράσεις χημικές δεν αντιστρέφονται, οξύ και βάση, άλας και νερό, μα όχι το αντίθετο. Μόνο μπαλώματα σε γερασμένα δέρματα.

Κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη κι αρχίζω να ζηλεύω. Ζηλεύω εμένα χτες, εμένα προχτές, εμένα την στιγμή που αντίκρισα αυτόν τον κόσμο. Κι είναι τόσο το μίσος που ο καθρέπτης σπάει και η μορφή μου χάνεται μες στα κομμάτια του. Δεν κοιτώ πουθενά πλέον, μία αλάνα απλώνεται μπροστά μου κι αφού διαλέξω μία πορεία (ποιος θα μπορούσε να πάει παντού εξ άλλου;) σηκώνω τοίχους. Στον διάδρομο που χτίζω είναι άνοιξη. Το πρωί μυρίζουν λεμονιές, το βράδυ νυχτολούλουδα κι αν με πιάνει αλλεργία καμιά φορά το χαίρομαι, γιατί όταν φταρνίζομαι σπάω καθρέπτες και τραντάζομαι τόσο, όσο χρειάζεται για να νοιώσω πως είμαι ακόμα ζωντανός.