Κάθε διάδρομος κι ένας άνθρωπος, κάθε άνθρωπος και μία πορεία και κάπου στην γωνία, διάδρομοι αδειανοί από εκείνους που περάσανε και φύγαν. Κι όλες αυτές οι διαδρομές, από το δευτερόλεπτο ζωής που μόλις πέρασε και πίσω, διαγραμμένες απ τον χρόνο που κινείται σε ευθεία. Από ψηλά οι διαδρομές μας, μοιάζουν μουντζούρες σβησμένες από χοντρό μαύρο μαρκαδόρο (τον χρόνο).
Οι άνθρωποι σκαλίζουν τρύπες στους τοίχους των διαδρόμων. Μία συνήθεια σπάνια αλλά αληθινή. Και μένουν οι διάδρομοι πυροβολημένοι από την επιθυμία. Πίσω από τους τοίχους που έχτισαν με κόπο αναζητούν με το δικό τους μάτι, όπως τα παιδιά κρυμμένα στην ντουλάπα, άλλα μάτια, υγρά, που κοιτούν με αγωνία για κάτι ζεστό. Είναι τα σώματα και οι ψυχές τους που ζεσταίνουν τους τοίχους των διαδρόμων… Και πλάτη-πλάτη πολλές φορές ακουμπισμένοι άνθρωποι σε γειτονικούς διαδρόμους, νοιώθουν μία ζέστη διαφορετική από αυτήν της ηλεκτρικής σόμπας, της θερμάστρας των 100 ευρώ. Είναι το ανθρώπινο σώμα του διπλανού διαδρόμου.
Άλλοι θαρραλέοι χτίζουν διαδρόμους μόνο για την επαφή, δίνοντάς τους σημασία περισσότερη από αυτή μίας τυχαίας συνάντησης που έγινε και έμεινε απλά. Χτίζουν διαδρόμους αντικριστούς, εξ ορισμού για την προσέγγιση. Και το προσπαθούν μέχρι τέλους ώστε τα σώματά τους να ακουμπήσουν, κι ίσως τότε κλαίνε λίγο γιατί ανακουφίζονται που τόσα χρόνια ήταν μόνοι, γιατί το τούβλο είναι κρύο το χειμώνα κι εμείς είμαστε άνθρωποι. Και τότε μπερδεμένοι, όταν κοιτούν τον άλλο στα μάτια φοβούνται και μένουν σιωπηλοί. Δεν ξέρω ποιος, δεν ξέρω τι, μα καπνίζοντας τσιγάρα χτίζουν ξανά τοίχους, ίσως είναι το συναίσθημα μεγαλύτερο από τις αντοχές μας. Ίσως πάλι απλά, είμαστε δειλοί…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ή ίσως απλά να έχουμε συνηθίσει τους διαδρόμους μας ευθείους, κρύους, μονότονους, χωρίς τρύπες και βασικά χωρίς ιδιαίτερες διασταυρώσεις και ο,τιδήποτε διαφορετικό μας φαίνεται ξένο. Ίσως απλά μέχρι να νιώσουμε πραγματικά την αλήθεια του, ίσως για πάντα.. Ίσως εξαρτάται από εμάς
Μάλιστα ωραία κείμενα. Οι διάδρομοι είναι όντως τρομακτικοί και καθένας αντιμετωπίζει το φόβο του διαφορετικά. Άλλοι δε σκάβουν καθόλου και αποφεύγουν τους τοίχους μη νιώσουν τα τούβλα ζεστά, άλλοι σκάβουν σαν τρελλοί μια ζωή, ενώ άλλοι πέρνουν το Μετρό. Είναι η εύκολη λύση... Όλοι θέλουν Μετρό και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη. Στο Μετρό βρίσκεις πολλούς ανθρώπους που κινούνται σαν εσένα, στις διαδρομές τις εύκολες που έχουν χαρράξει άλλοι. Τί τα θες τώρα, γιατί να σκάβεις μόνος; Σε έτοιμους διαδρόμους μπορείς να μπεις από πολλές εισόδους και είναι φωτισμένες και με σήμανση... Έχουν φτιάξει και τηλεκοντρόλ για να μπαίνεις και από τον καναπέ ακόμα.
Όμως ακόμα και σε τέτοια τεράστια τούνελ όταν κινείσαι με ανθρώπους σε κοινή διαδρομή, πάλι μόνος σου είσαι και υπάρχουν τούβλα ανάμεσά σας, μόνο που δε στρίβεις το κεφάλι να δεις γιατί φοβάσαι...
Φοβάσαι τις μοναχικές διαδρομές, φοβάσαι τις mainstream, αλλά κυρίως φοβάσαι μήπως ο διάδρομος που σκάβεις και ζεις μέσα, δεν είναι αρκετά ζωή για σένα, φοβάσαι μήπως ο διάδρομός σου δεν έχει διαδρομή... Φοβάσαι μήπως δεν νιώσεις ποτέ ζεστασιά από άλλο διάδρομο, μήπως τελικά σπατάλησες μια ζωή σκάβοντας να βγεις στο τέρμα, και όχι ζώντας. Και τί άλλο φοβάσαι; Το τέρμα... Όλοι οι διάδρομοι βγάζουν σε ένα δωματιάκι 2Χ2 όπου έχεις άπειρο χρόνο να ξαπλώνεις και να χαζεύεις τους χαοτικούς σχηματισμούς από τις ρίζες των ραδικιών. Ο διάδρομός σου οδηγεί εκεί, όπως και καθενός, αλλά φοβάσαι μη δεν έχεις σκάψει καθόλου διάδρομο και έχεις ζήσει μια ζωή μέσα σε ένα τέτοιο δωματιάκι... Δεν τολμάς ποτέ να κοιτάξεις γύρω μην τυχόν και δεις τις ρίζες, τη σαπίλα και τα σκουλήκια που είναι τα μόνα οικόσιτα ζώα που έχεις για παρέα. Ο περισσότερος κόσμος μέχρι να πεθάνει δε θα κοιτάξει ποτέ πως είναι ο διάδρομός του και αν έφυγε από το δωματιάκι... Ο κόσμος είναι γεμάτος από τέτοια δωματιάκια, σαν υπόγειες πολυκατοικίες, με μόνους διαδρόμους από αυτά να ανοίγονται μέσα από τηλεοράσεις και δήθεν ζωή.
Γεμίσαμε με μαλάκες και ποιητές και δεν ξέρω τί είναι καλύτερο να είσαι... Μαλάκας στο δωματιάκι σου και να νιώθεις το διάδρομο σου αεροδρόμιο, ή ποιητής με βρώμικα χέρια από το σκάψιμο που προσπαθεί να μην μείνει στα 2Χ2 μέτρα που δικαιωματικά ανοίκουν σε κάθε άνθρωπο πάνω στη Γη...
Τα ξαναλέμε και πιο ανάλαφρα...
Δημοσίευση σχολίου