Παίζοντας

Μεγάλος πιανίστας, δάχτυλα λεπτά αλλά μυώδη, με έκταση και βλέμμα τρελό. Διάλεγε έργα δύσκολα για να ξεχωρίζει (- επιταγή των καιρών). Παπιγιόν και φως στην μεγάλη παράσταση. Στάση όρθια, ομιλία απαγορευμένη. Κοίταζε κοσμήματα λαμπερά στο κοινό και μετά στροφή, βήματα τρία και κάθισμα μπροστά στο μέσο έκφρασης. Από πίσω σκίσιμο στο φράγκο, λάδι στο μαλλί και χτένισμα ασταθές, επιρρεπές στο πρώτο πάθος της μελωδίας. Έπαιζε στους πλουσιότερους μελωδίες πλούσιες, τα λεφτά για τα λεφτά. Φυσικά άνθρωπος μονοδιάστατος, χαμένος σε παρτιτούρες και παλλόμενες χορδές. Μα τις τρίλιες τις έπαιζε εκτός χρόνου. Το μοναδικό του ελάττωμα. Έκρυβαν (κάποτε τόλμησε να πει) τις κρυφές μας επιθυμίες. Ανωμαλίες, πράγματα που ξεφεύγουν από το φυσιολογικό. Τις συναντάς σπάνια και προσπερνάς γρήγορα για να ακούσεις πριν επιθυμήσεις. Αυτός ήταν κι ο λόγος που έκλεινε τα μάτια. Φοβόταν μην χυθούν μέσα από το καπάκι του δεκάμετρου πιάνου και τον φιλήσουν στο στόμα. Τον πίεσα να μου πει, δεν τα κατάφερα. Ο καφές που ήπια στέγνωσε πικρός στη γλώσσα. Η συναυλία τελείωνε κι ο ίδιος τώρα πάλι όρθιος έσκυβε για το χειροκρότημα. Ιδρωμένος, μες στα λάδια απτό μαλλί, ένας αόρατος παπάς τον βάφτιζε στο μεγάλο φινάλε. Τον παράτησα, κι άρχισα να παίζω μόνος μου στο σπίτι ώρες ακατάλληλες, αντίδραση στην δική του υποταγή. Να τα ευρήματα…

Νότα παρεστιγμένη, στιγμή που σκόνταψε. Νότα απλή, ο αφανής ήρωας της μελωδίας. Παύση, το παιδί κοιμάται. Νότα – παύση – νότα, ξέχασα τι ήθελα, συγγνώμη. Νότα με κορόνα, άκου τις χορδές να σβήνουν - μείνε για πάντα. Παύση με κορόνα, αγενής επιστροφή στην πραγματικότητα.

Τρίλια, άγνωστο συνονθύλευμα.